Geen Batman zonder Joker, geen Björn Borg zonder John McEnroe en geen Ayrton Senna zonder Alain Prost. Echte helden hebben een waardige tegenstander nodig, iemand die hen tot het uiterste drijft en die hen doet twijfelen. Een vijand die ze met elke vezel van hun lichaam verafschuwen, maar wiens talenten en eigenschappen ze hem stiekem benijden. Diezelfde haat-liefdeverhouding speelt tussen de Alfa Romeo 4C en de Lotus Elise S. Niet zomaar snelle jongens, maar gelijkgestemde zielen. Dezelfde filosofie en dezelfde queeste, alleen de middelen zijn anders.

De Club Racer is het zoveelste Elise-derivaat in een lange rij, een modelversie waarmee Hethel de lichtgewichtfilosofie van wijlen Colin Chapman nog een streepje strakker draait. Geen eenvoudige oefening, daar de drooggetrainde Elise sowieso met anorexia flirt. Toch hebben de ingenieurs er nog een 20-tal kilogram weten af te schaven, toch als je geen dak en geen radio denkt nodig te hebben. Hoewel de Club Racer-benaming nadrukkelijk naar circuitgebruik hint, ondergaat hij geen technische wijzigingen aan het onderstel of de motor. Daarvoor moet je bij de Cup R zijn, een speciaal voor track days ontwikkelde race-Elise. Of bij de minder lichte, maar nog krachtigere Exige.

Het is niet de eerste keer dat we een Club Racer bij het nekvel grijpen, al betrof het toen de atmosferische basisversie. Een prettige ontmoeting die enkel aan glans verloor door de enigszins spartelende 1,6 liter-motor. Slechts 136 pk sterk mist die het vermogen om het chassis te verrassen. Deze keer zijn we op pad met de S, aangedreven door een Toyota-krachtbron. Een 1,8 liter-blok dat de hulp van een supercharger inroept om het piekvermogen naar 220 pk en het maximumkoppel naar 250 Nm op te krikken, power die ervoor moet zorgen dat de Elise beter uit de Laser-blauwe verf komt.

DE ALFA 4C START WAAR DE LOTUS ELISE EINDIGT